Diaken Rob ontdekt gaandeweg dat door het vormsel minder groots voor te stellen, de geloofsgemeenschap meer vrucht kan plukken van dit sacrament.
Tot mijn verbazing ben ik als verse diaken al snel gaan houden van de zogenaamde sacramentenpastoraal. Ik geef toe dat ik er initieel voor op mijn hoede was om niet te veranderen in een - negatief uitgedrukt - sacramentenboer. Dat laatste zou betekenen dat ik gewoon zou meedraaien in het toedienen van datgene wat altijd geweest was: U vraagt? Wij dopen.
Maar, hoe leuk, dat dopen. Hoe fijn om in een korte tijd een familie te ontmoeten en tekst en uitleg te geven bij die ondertussen toch weer vreemde handelingen. Wat een kans om de lege tekeningen van het evangelie wat in te kleuren. En wat een privilege: jonge mensen, met jonge spruit in de armen, komen uit eigen beweging naar mij toe en vragen zonder woorden maar met nieuwe openheid: Vertel ons eens waarom wij dit teken verlangen voor ons kindje.
Op die vraag mag ik antwoorden. En ook op deze verborgen vraag: Is de kerk nog relevant in deze tijd?
Vanuit die mooie ervaring kon het niet anders of ik zou gaan nadenken over dat vervolg-sacrament: het vormsel. Hoe zouden we ook hier het eigen initiatief kunnen benadrukken? Hoe kan dit sacrament echt betekenis krijgen in het leven van de gezinnen?
Daartoe lijkt het mij noodzakelijk vrijheid te benadrukken en ruimte te creëren. Misschien moeten we af van het begrenzen van de instapleeftijd, of van het gezamenlijk toetreden omdat je nu eenmaal in het zesde leerjaar zit, en van de druk dat je mee moet met de rest van de klas.
Ja, laat de jongeren en hun ouders er zelf om vragen, en laat ze op zoek gaan, zoals ze dat zo vlot doen met de andere bezigheden des levens. Dat past trouwens volledig bij de gedachte van een keuze-christendom, want de tijd van het moéten, die is nu echt wel voorbij.
Is het vormsel van belang? Jazeker, maar niet zó belangrijk of groots dat het daarmee ook een eindpunt vormt. Na een hoogtepunt is er immers enkel nog de weg naar beneden. Het sacrament van het vormsel opent een weg - een spannende weg - en op die weg ligt er na verloop een sacrament, een aanmoediging, een schouderklop, maar de weg loopt verder en het einddoel is nog niet in zicht.
Want het einddoel is ... spirituele volwassenheid!
Geef toe: die bereik je niet in één academisch jaar. En kijk naar ons, volwassenen, hebben wij die al bereikt? Het sacrament van het vormsel is dus een merkpunt met een ervóór en een erná.
Dit sacrament verdient een zinvol opklimmen; een mooi traject.
Het sacrament zelf mag dienen als een energieboost die vanaf dan gelovig doorzetten mogelijk maakt. Samen trekken we dan verder, op weg naar spirituele wasdom. Is dat niet mooi?
Ik kijk bijzonder uit naar een geloofsgemeenschap die zich op de duur zal samenstellen met jonge mensen en hun ouders die zelf gekozen hebben om Christus en de kerk een kans te geven en die genoeg schoonheid ontdekt hebben om te blijven. Niet om de trofee op te halen van één schone viering met naderhand een spetterend feest, maar om vanuit de sacramentele bron van de liefde mee te werken aan een mooiere wereld en een betere buurt.
