In het kerkelijk devotioneel denken lijkt het wel of Jezus altijd op zoek is naar adoratie en totale onderwerping. Staat er niet: "Wie vader of moeder of zoon of dochter meer bemint dan mij, is mij niet waardig"?
"Wie vader of moeder of zoon of dochter meer bemint dan mij, is mij niet waardig"?
Komt het daardoor dat mensen extra kaarsjes branden voor Jezus of zich als verliefden uitlaten over hun steeds onvolprezen kosmische Lief waarmee ze intiem in relatie zeggen te staan? Sommigen noemen zich zelfs bruid van Christus. Christus als een bruidegom die bereid is om simultaan met de hele populatie, zowel vrouw als man, in het huwelijk te treden. Of denk aan de praise and worship sessies waar een hele kerkgemeenschap met gesloten ogen en de handen in de lucht de Jezusliefde consumeert.
Als we echter de sentimentaliteit inperken, kunnen we misschien gewoon ontdekken dat de intense vraag die Jezus de Christus stelt vooral aantoont dat hij erg overtuigd is van zijn grote zending en vooral erg ongeduldig is. Het vuur dat hij kwam brengen, is er een van het urgente soort. Alles moet in brand staan en wel zo snel mogelijk. In die grote urgentie werft Jezus mensen. 'Geen tijd te verliezen', denkt hij. Hij is immers de dertig al gepasseerd.
Geen tijd te verliezen!
Je kan het meermaals lezen in het evangelie: voor Jezus is het aardse gezin totaal ondergeschikt aan het hemelse gezin waarvan hij zich de verzamelaar weet. Het was volgens Jezus dan ook prima om gewoon thuis te vertrekken. Dat deed hij trouwens zelf en wie hem wil navolgen, wordt verondersteld hetzelfde te doen.
Wat wij in deze radicale oproep van Jezus lezen is geen verlangen naar godsdienstige sentimentaliteit of melodieuze lofprijs in A-mineur. Hij wil dappere krijgers die het hele leven willen omgooien en bereid zijn alles achter te laten; zelfs het gezin waarvan zij deel uitmaken. En uiteraard mag je en moet je je ouders en kinderen liefhebben. Dat staat hier in feite niet ter discussie. Maar wie Jezus wil volgen, zal de tijd anders moeten indelen en zal zodoende zelden thuis zijn.
Een kruis opnemen?
Of Jezus werkelijk sprak over het opnemen van een kruis kunnen we betwijfelen omdat Jezus er hier nog niet van uitgaat dat hij op die wijze zal sterven. De evangelist die pas veel later schrijft, die weet dat wel. Maar we hoeven er niet aan te twijfelen dat Jezus opriep om alles - het hele leven dus - in te zetten. Bij Jezus geen deeltijdse betrekkingen.
"Wie zijn leven onveranderd wil verderzetten, wie kiest voor het status quo, die zal het leven verliezen. Maar wie zijn gewone leven opgeeft omdat ik daartoe oproep, die zal het vinden. Die zal een nieuw gezin vinden; dat van de hemelse Vader."
De hemelse God is Vader en eist van mij die radicale overgave, zegt Jezus. En op mijn beurt vraag ik die overgave van jullie. Mijn Vader is immers jullie vader. En op jullie beurt, in navolging, dienen jullie die overgave aan elkaar te vragen. Want de geestelijke bal moet aan het rollen.
Zingen met geheven handen of in stilte kijken naar een monstrans is makkelijk. Maar de radicale oproep van Jezus is van een andere orde. Zijn wij bereid deze ernstig te nemen? Daarover dienen wij na te denken en stappen te zetten.
(Mt 10:37-40)
