Er was een meisje aangereden. Niet ver van de school van mijn dochter. Arme Louise. De straat tekende rood. Kaartjes en bloemen stapelden zich op.
Twee dagen later, zo rond een uur of elf, terug van café, passeerden dochter en vrienden, met vijven. Dit was de plek waar het gebeurd was. Ze hadden geen bloemen met zich mee. Ook had niemand de gepaste woorden op zak.
Plots nam gebed een andere vorm aan. Vocale improvisatie - tot voor kort slechts een vak - werd ingezet in het eindige leven.
De vrienden plaatsten zich rond de bloemen en gaven elkaar de hand. Een levende dochter gaf de eerste toon en de ene na de andere bouwde daarop verder. Soms een tikkeltje gewrongen, zoals het leven, en soms weer engelenzang. Een puur gebed.
Ieder eindigde tegelijk, het leek wel afgesproken. Ze namen afscheid en wandelden in stilte naar huis.
Dit vertelde ze mij. Ze zongen in eerbetoon, en Louise zong mee. In stilte.
