De nood aan sacramentele momenten is niet uit de lucht gegrepen. De spirituele mens verlangt er gewoonweg naar dat de onzichtbare God af en toe landt in betreedbare plaatsen en herkenbare omstandigheden.
De zeven traditionele heilstekens doen al lang dienst, maar dan wel in afhankelijkheid van de katholieke stroom van autoriteit; wat betekent dat ze enkel kunnen worden bediend door gewijde ambtsdragers. Of toch niet?
Het doopselsacrament stelt zich verrassend democratisch op.
Zelfs Rome weet dat dit sacrament door elke gelovige kan worden toegediend. Maar ook het sacrament van het huwelijk blijkt nogal rebels. Het laat zich niet toedienen door de gewijde bedienaar en duikt op te midden van twee geliefden die onder toezicht van de bedienaar elkaar met een zuivere wens in de ogen kijken.
Kunnen we hieruit opmaken dat een sacrament zich nooit ten volle kleeft aan een instituut? Dat hoeft ons niet te verbazen want uiteindelijk is Gods genade onbegrensd.
Zondenvergeving en misoffer kennen die ruimte niet.
Voor biecht en eucharistie heb je een bisschop of een priester nodig. Inderdaad, de diaken die nochtans deelt in dezelfde sacramentele wijding, kan niet vergeven, noch de hostie consacreren.
Dat is geen manco. Het laat ons vooral verstaan dat er ondertussen toegang is tot het ambt voor de 'gewone' mens.
Dit diakenambt zal ons ertoe verplichten om het algemene priesterschap verder uit te rollen waardoor ook anderen de dienstbaarheid sacramenteel kunnen inzetten.
Want zou Gods sacramentele speelplein niet veel groter zijn?
Schept dit inzicht de oecumenische ruimte voor het evangelische 'sacrament van de bekering'? Zal zo het 'sacrament van de verkondiging' uit de obscuriteit treden? Misschien kan de ziekenzalving iets met een charismatische verschuiving naar 'het sacrament van de genezing'?
Uiteraard is niet alles een sacrament en kan niet ieder er zomaar een uit de mouw schudden. Er is nood aan een betrouwbare objectiviteit, want de wereld is niet geholpen met nog meer zelfverklaarde guru's.
Het ritualiseren van de Godsontmoeting dient begeleid te worden door integere herders die intellectueel en emotioneel gevormd zijn; nog het liefst gevalideerd door een wijding of een officiële erkenning.
Stel het je voor dat net de nood aan meer sacrament de gescheiden gemeenschappen bij elkaar brengt. Kan het zijn dat de Geest ons toefluistert dat de katholieke stroom van autoriteit gerust een oecumenische stroom van autoriteit mag worden?
Wie weet openbaart dit voorzichtig openbreken van de sacramentele dimensie een Bron met voldoende stuwkracht voor een ruimere kerk. Een kerk met een oecumenische en democratische groep van gekwalificeerde herders die het verlangen delen om de dorst van meer zielen te laven.
Zal het ons lukken om meer heilsmomenten te ontwaren en meer bedienaars te omarmen? En zal God, geduldig als die is, op de officiële structuren wachten om af en toe dichtbij te komen in betreedbare plaatsen en herkenbare omstandigheden?
