Na 145 dagen kwamen de mensen uit de Martinuskerk van Duffel weer samen.
Lieve mensen, lieve deugd. Wie had zich de voorbije tijd kunnen inbeelden? Wie kon voorspellen dat we zoiets zouden beleven? Na de herdenkingsviering op woensdagavond 11 maart kwam het verdict binnen dat er een tijd van stilte zou aanbreken, een tijd van afstand, een verplichte reis naar de woestijn. Op vrijdag 13 maart zou dit onverbiddelijk ingaan. We riskeerden die dag nog een uitvaartplechtigheid in deze kerk. We hadden het nog niet helemaal door.
Een lege kerk, 145 dagen lang.
Nadien zouden er in deze kerk 145 dagen verstrijken zonder dat wij elkaar konden ontmoeten. Een lege kerk, 145 dagen lang. Ongezien! Regelmatig moesten wij ons in de arm knijpen om ons ervan te vergewissen dat we dit niet droomden.
De dreiging van het virus kreeg, terecht alle aandacht. Maar onder de golven van dit corona-gebeuren, liepen natuurlijk de andere dingen des levens verder. Andere kwaaltjes dienden zich bij velen onder ons ook aan. Maar daar wilden wij de dokters niet mee lastig vallen. En ook grote medische uitdagingen hielden zich niet koest tot na de lockdown. Alles leek ondergeschikt aan de impact van het onzichtbare virus. Zelfs afscheid nemen van onze geliefden die het in deze periode niet hebben gehaald, werd moeilijk tot zelfs onmogelijk.
Wie, beste mensen, zal deze dagen ooit nog vergeten? Iets anders dat we ook beter niet vergeten is dit:
Je zal het zeker opgemerkt hebben: De bevolking heeft zich ondertussen als het ware opgedeeld in twee kampen. Het grootste kamp werd gevuld met mensen die de dreiging ernstig namen en zich maar al te graag aanpasten aan de vragen van de veiligheidsraad en de virologen.
Maar het andere kamp was er ook. Daarin verzamelden zich mensen die zich helemaal niet wensten te storen aan de nieuwe richtlijnen. De vraag 'Waar is dat feestje?', bleef voor deze mensen van tel te midden van deze crisis.
Wie ook nog aansloot bij dit kamp waren de mensen die het gevoel begonnen te krijgen dat de overheid met ons aan het sollen was en gingen hun vertrouwen plaatsen, niet in de experten, maar in een of andere samenzweringstheorie die je zomaar van het internet kon plukken.
Wat is een samenzweringstheorie eigenlijk?
Een samenzweringstheorie is het bedenken van de slechtst mogelijke uitkomst, en daarin geloven. Een samenzweringstheorie is de grootst mogelijke negativiteit verheffen tot Koning. En daarvoor buigen!
Laat het duidelijk zijn dat Jezus daar niet aan meedoet en dat daarom, ook wij daar niet aan meedoen. Jezus aanbidt nooit de koning van de Negativiteit. Jezus die dankt God. Luister maar:
'Vader, Heer van de hemel en de aarde, ik dank u!',
Na 145 dagen zijn wij hier terug in de viering van de eucharistie. Eucharistie betekent 'dankzegging'. Wij komen hier dus niet om te buigen voor de grootste negativiteit. Wij komen hier om dank te zeggen. Kan dat dan?
Ja, want het leven is niet gelijk aan deze corona-tijd. Corona passeerde en passeert nog steeds in het leven maar het leven zelf is groter. Het leven is God zelf.
Naar de eucharistie komen, is kiezen om dank te zeggen.
Onze bezorgdheid blijft, maar tegelijkertijd oefenen wij ons in dankzeggen. Hier trainen wij ons om niet te buigen voor grote koning Negativiteit. Hier worden wij gecoacht om ons hoofd op te richten. Hier leren wij terug dankzeggen. Want ieder die dankzegt, kan gelukkig zijn.
Ik wil afsluiten met deze onmisbare gelukstip van Jezus. Hij zegt:
'Je moet vriendelijk zijn, net als ik, en jezelf niet het belangrijkste vinden. Dan zul je werkelijk rust vinden.'
