Wat doe je als de natuur even hapert? Ingrijpen. Want als de liefde aandringt, moet je creatief aan de slag. Zo ondervonden wij het althans als reizigers in het warme zuiden.
Als je in Portugal de was ophangt, moet je nooit lang wachten totdat die droog is. Mijn zus was op bezoek en begaf zich in volle zon naar de droogmolen om de was van haar gezinnetje van de lijn te plukken. Net op dat moment hoort ze iets. Ze kijkt om. Blijkt er een vogeltje uit het nest te zijn gevallen. Het kwam onzacht neer op de betonnen rand rondom het huis.
De vindingrijke Portugese mussen nestelen zich graag met hun kroost in de afvoergaten van het dak. Da’s gedurfd. Stel je voor dat het plots hevig zou regenen. Ze zouden met hun ‘hebben en houden’ uit de gaten worden gespoten. Maar goed. Net zoals de toeristen, rekenen de mussen op goed weer.
Toch had een van de pasgeboren musjes geen regen nodig om het veilige cocon te verlaten. Het viel uit het nest.
Het was misschien een hyperactief exemplaar dat te vroeg wou vliegen? Of was het te zwak en werd het daarom uit het nest geduwd? Wie zal het zeggen? Als je het aan de mussen zou vragen, zouden ze in alle toonaarden zwijgen. Want dieren praten niet. Ze lieten het kleine broertje gewoon liggen.
Mijn zus kwam om de was te verzamelen, maar wat wil je: je kan dat gevallen beestje toch niet zomaar laten liggen. Volgens Jezus weet God altijd wanneer er een vogeltje neervalt. Maar God, in al zijn almacht, zal het nooit oprapen. God zet gewoon een streepje: “Weer een vogeltje voor de kat”. Kortom, het is aan de mens om ter hulp te snellen.
Mijn zus roept ons erbij. Wat zullen we ondernemen? Het terug in een van de vele afvoergaten duwen? Geen goed idee. Het moet in ieder geval weg van de harde hete vloer. Mijn zus is creatief en maakt een klein nestje tussenin de stengels van een grote plant. Daar is wat beschutting en wat schaduw. Het beestje wordt opgeraapt en zachtjes in de natuurlijke couveuse gelegd.
Ook mijn jongste dochter verschijnt en geeft het enkele sesamzaadjes te eten. Ook mijn echtgenote snelt te hulp en haalt een trapladdertje tevoorschijn. Ze legt haar oor te luister aan de afvoergaten om de exacte woonplaats van het beestje te achterhalen. Wat een reddingsoperatie!
Niet veel later merken we dat de natuur niet heeft stilgezeten. De natuur had een andere operatie opgezet. Een klein legertje mieren ging het diertje uit zijn lijden verlossen. Tergend traag, met micro-hapjes. De natuur is wreed, zeggen wij. Het beestje werd traag opgeslokt door de natuur, als voedsel voor ander natuurlijk leven.
Het mussen-gezin was het voorval al lang vergeten. En de mieren hadden er best een spannende namiddag op zitten. Maar, waar was de liefde, vragen wij ons af!
Wel. Wij hebben de liefde daar in de volle zon, nabij de droogmolen, gezien. Mijn zus, mijn dochter en mijn vrouw, allen werden ze met medelijden bewogen. God keek toe. En de natuur opende haar mond. Maar de mens, die snelde ter hulp. Je ziet, de liefde wordt pas zichtbaar wanneer het menselijke hart wordt bewogen. De menselijke liefde zoekt een schaduwplek, ze maakt een nestje, en biedt sesamzaadjes aan.
Je kan veel zeggen van de menselijke bloeddorstigheid. Je kan veel zeggen over de ongevoeligheid van de mens waarmee wij soms ons hart sluiten. Ja, zonder de mens, zonder ons, zou er nooit over liefde worden gesproken. Dan blijft enkel de wrede natuur. Zonder de mensenzoon, zonder de mensenkinderen, zou er geen poging worden ondernomen om te redden wat verloren was.
Zonder de liefde van de mens, zou er nu geen vertederend grafje te vinden zijn, daar in een verborgen vallei. Een mooi grafje met daarop een kruisje. Een symbool en een bewijs van de liefde van drie paar lieve mensenhanden.
