Ik neem u mee naar het jaar 1992. Ik bevind mij in een cel. Maar dan wel een gebedscel. Ik vond ze in de bossen van de Ozark Mountains, in de staat Arkansas in de Verenigde Staten van Amerika. Ik zit daar in de natuur, met een Bijbel in de hand, mijlen ver van huis, als protestant in een katholieke omgeving en ik had maar één vraag: Wat doe ik hier?
Ik had een bijbel in de hand. Dat kwam omdat ik toen, in 1992, protestant was. Protestants van het evangelische type. Was ik katholiek geweest dan had ik waarschijnlijk een rozenkrans vastgehad in plaats van een bijbel.
En daar zit ik dan, mijlen ver van huis, als protestant in een katholieke omgeving en ik had maar één vraag: Wat doe ik hier?
Ondertussen is dat ook uw vraag geworden. 'Wat doet hij daar?' Ja, de vraag wordt nog prangender als je beseft dat ik daar zit als anti-katholiek.
Maar, hoe word je dat? Hoe word je anti-katholiek? Ik was immers als kind op mijn tweede levensdag katholiek gedoopt.
De eerste vereiste is dat je je eigen katholiek geloof niet goed kent. De tweede vereiste is dat je een geloof wordt aangeboden dat beweert exact te weten wat God persoonlijk met jou van plan is en dat Jezus in jouw tijd zal terugkeren.
Je zou kunnen zeggen dat het grote en geduldige plan van God samengeperst wordt tot een heel persoonlijk en urgent plan. Eigenlijk draait het niet zo zeer om God, maar om jou! De hele hemel buigt zich naar beneden om jou te redden.
Als je dan je katholiek geloof niet goed kent, dan wordt het moeilijk om aan de verleiding van zo'n nieuw en spannend geloof te weerstaan. En eens je verkocht bent, kan je over die vorige saaie kerk niet veel goeds meer kwijt. Voor je het weet ben je anti. In die evangelische kerk vond ik op een bepaald moment meditatieve bijbelmuziek van een zanger die mij diep in mijn geest wist te raken.
Toen bleek dat deze diepzinnige muzikant in een soort leefgemeenschap leefde was mijn interesse helemaal gewekt.
Mijn beste maat en ik besloten om dit protestants buitenbeentje in Arkansas te bezoeken, om zeer snel te ontdekken dat deze man katholiek was; rooms-katholiek. Daar stond ik.
Het is in die geestelijke verwarring dat ik uiteindelijk in die monastieke gebedscel beland. Daar zit ik, ver weg van huis, in de eenzaamheid van 'de heilige berg Ozark'. "Goede God, waarom ben ik hier? Wat heeft dit te betekenen?"
Ik open mijn bijbel zowat in het midden en kom uit in psalm 46. Daar lees ik het volgende:
"Kom en zie de werken van de HEER, aan oorlogen maakt Hij een einde, Hij breekt de bogen, hakt de speren stuk en steekt de strijdwagens in brand. Hij zegt: 'Wees stil en weet dat Ik God ben, hoog boven aarde en volkeren verheven'."
Ik begreep al snel wat God mij wilde zeggen. De onenigheid, de vijandschap tussen de verschillende geloofsstrekkingen is het werk van mensen, en van mensen alleen. Daaraan wil God een einde maken. De wapens die wij hanteren om ten strijde te trekken, die wil God vernietigen. "Wees stil, stop met strijden, weet dat Ik God ben, hoog boven alle mensen verheven". Het gaat niet om mij. Het gaat om God en God, Die is van alle mensen.
Op dat moment werd ik oecumenisch. Op dat moment hield ik er mee op om God voor mezelf op te eisen, of voor mijn eigen kleine gemeenschap. Het gaf mij daarenboven de vrijheid die nodig was om het geloof waarin ik oorspronkelijk was gedoopt te leren kennen. Met heel veel vreugde en enthousiasme ben ik teruggekeerd naar de katholieke kerk, de kerk die ik nooit had leren kennen.
Het is 1995. Het jaar dat ik zou huwen met Isabel. Mijn vrouw besefte dat zij als protestant in het huwelijksbootje zou stappen met een man die katholiek zou worden. Zij had de moed te geloven dat dit grote verschil niet hoefde te leiden tot een godsdienstoorlog. Zij moet geloofd hebben dat God zelf de bogen en speren zou vernietigen en dat vrede mogelijk was. Ja, in ons huwelijk hebben wij de oecumene aan der lijve ondervonden.
Katholiek en protestant kunnen met elkaar leven en hoeven elkaar niet te forceren in de andere richting. Ware oecumene laat de grote veranderingen aan God over.
Isabel is uiteindelijk, zeven jaar later en uit eigen keuze katholiek geworden. Onze eerste twee kinderen waren katholiek, nog voor zij het werd.
God is niet de God van de onmiddelijkheid. Hij neemt zijn tijd. Zo zal Hij op zijn tijd alle christenen verzamelen tot één universeel volk. Aan ons, om dit proces niet te vertragen door ongeduld, of door de ander te bestrijden.
