Aanvankelijk was ik best jaloers op het stervenstraject van David Bowie. De man bracht op vrijdag een nieuw album uit, dat door de muziekpers ironisch genoeg als een nieuwe wending in zijn carrière werd voorgesteld, en op maandag bracht zijn zoon het nieuws van zijn overlijden.
Hij stierf - subtiel aangekondigd in de teksten van het album – een jaar na de bekendmaking dat hij geen optredens meer zou geven. Hierdoor blijkt het nu een veeleer korte en overzichtelijke periode van afscheid waarmee hij ontsnapt aan die vage levensfase na de zeventig waar het ongemak en de aftakeling al met meer garantie de kop opsteekt. Het is alsof de artiest die meest uitdagende fase van, neem nu, twintig jaar op een jaar inblikt als een soort gecondenseerde lijdensweg. Het werd een afscheid voorzien van een zelfgecomponeerde soundtrack en vergezeld van een videoclip met de muzikant - confronterend genoeg - in een sterfbed. Een unieke en indringende wijze om aan het eind de eigen plaats in de geschiedenis te onderstrepen. Going with a bang! Zeg dat wel.
Maar wat met mij? Hoe ga ik de grijze jaren tegemoet? Zo zonder wikipagina en zonder de constante begeleiding van het regisserende zoeklicht. Hoop ik stiekem op een bruisend traject van 69 jaar dat vervolgens pijnloos uitdooft?
Ik denk dat die gedachte leeft en aan sympathie wint. Ook al vermoeden we dat Bowie toch geleden heeft en naar verluidt helemaal niet wilde sterven. Ook al vergeten we daarbij te vragen aan gezin en vrienden of hij niet hartgrondig wordt gemist.
Wat we niet moge doen, leerde mij Bill Thomas, is het leven opdelen in een vitaal en een versleten deel. Bill is geriater en trekt de VS rond om mensen een andere attitude voor te houden. Hij stelt voor dat we het ganse leven normaliseren en terugbrengen tot wat het werkelijk is: één geheel. En als we het geluk hebben oud te worden, dat we gewoon overgaan van het eerste normaal naar het tweede normaal om die tweede realiteit met haar unieke kansen te omarmen. Het leven heeft diepe waarde, ook op gevorderde leeftijd. Dat niet inzien, leidt tot isolement, eenzaamheid en het wegglijden van autonomie.
Ik ken paters – op leeftijd uiteraard – die verdraaid sterk getuigen van een wijze vitaliteit. Zij gingen die tweede fase met waardigheid in. Die mensen mogen we imiteren. Dat ben ik zinnens. Ik ben nochtans geen celibatair met een monastieke roeping. Toch zal ik er nu al aan beginnen om zorgvuldig wijsheid en dankbaarheid te verzamelen met het oog op het verwelkomen van dat verbazende tweede deel dat vandaag veel te gemakkelijk van de hand wordt gedaan als vervelende appendix. Ik zou het graag worden, een wijze vader voor ieder die wat gerijpte wijn kan smaken.
