top of page

Over Titus Brandsma en Charles de Foucauld

Foto van schrijver: priester Timpriester Tim

Op 15 mei werden in Rome enkele markante persoonlijkheden door paus Franciscus heilig verklaard, waarvan er twee redelijk bekend zijn: Titus Brandsma en Charles de Foucauld. Er valt natuurlijk veel over deze figuren te zeggen, maar ik wil kort inzoomen op één element uit hun leven dat ook ons vandaag kan aanspreken.


Titus Brandsma was een Nederlandse karmeliet en professor filosofie aan de universiteit. Hij werd in 1942 vermoord in het concentratiekamp van Dachau. Hij had zich meermaals openlijk uitgesproken tegen de gruweldaden van de Nazi’s, vooral tegen de Jodenvervolging. Met zijn scherpe pen schreef hij een aantal krachtige opiniestukken in de pers en in de krant; en dit werd hem noodlottig. Hij werd door de Nazi’s gearresteerd, gedeporteerd en gedood.


In het licht van de oorlog in Oekraïne is een figuur als Titus Brandsma brandend actueel. Hij sloot zijn ogen niet voor onrecht en brutaliteit – en ook niet zijn mond. Daartoe appelleert deze nieuwe heilige elke christen: om onze ogen en mond niet te sluiten voor het onrecht in onze tijd.


Charles de Foucauld was een Franse priester die zich als kluizenaar terugtrok in de woestijn van Algerije. Maar aan deze roeping ging een heel turbulent leven vooraf. De rijke erfenis van zijn ouders verbraste hij aan feestjes, drank en vrouwen. Een militaire carrière draaide uit op een fiasco: hij werd uit het leger gezet door zijn gebrek aan discipline en inzet. Kortom, een jong leven dat verknoeid leek door stommiteiten en mislukkingen. En zo voelde Charles de Foucauld zich ook: leeg, afgestompt en nutteloos. Het gemis aan zin en perspectief bracht hem terug bij geloof van zijn kinderjaren, namelijk bij Jezus en het Evangelie. Charles had genoeg van de drukte en de chaos en wilde leven zoals Jezus de eerste dertig jaar van zijn leven leefde, namelijk onbekend en verborgen. Daarom werd hij monnik – en later priester en kluizenaar. Uiteindelijk trok hij zich in de woestijn terug om er als eremiet te leven.


Charles de Foucauld had vurig gehoopt om volgelingen te krijgen en zo een nieuwe religieuze gemeenschap van monniken in de woestijn te stichten. Maar helaas, er is geen enkele volgeling gekomen en hij heeft geen enkele Algerijn tot het christendom bekeerd. Integendeel, in 1916 werd hij door een groepje extremistische moslimfundamentalisten vermoord. Nochtans staat op zijn graf een bijzondere spreuk geschreven: “Ik wil het evangelie uitschreeuwen met heel mijn leven”. Charles de Foucauld heeft hard geschreeuwd, maar niemand heeft hem gehoord. Althans, niet tijdens zijn leven, want na zijn dood zijn er wel volgelingen gekomen en zijn geschriften inspireren vele gelovigen.


Ook deze nieuwe heilige heeft ons vandaag iets te leren, namelijk fundamenteel vertrouwen dat uiteindelijk alles goed komt. En is het niet tijdens dit leven, dan wel in het eeuwige leven. Charles de Foucauld leert ons om onze drang naar succes en erkenning te relativeren. We moeten niet te gauw wanhopen bij falen en mislukken.


24 weergaven

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


© 2024 | Geloofsgemeenschap in Duffel | Aartsbisdom Mechelen-Brussel

bottom of page