'Ik ga vanavond iets doen dat ik nog nooit tevoren heb gedaan', vertrouwt Luka Bloom zijn publiek toe, die avond in dat openluchttheater in de hof van Eden. Goed, het kon ook het Rivierenhof in Antwerpen geweest zijn, maar dat onderscheid was die zwoele zomernacht haast niet meer te maken. De Ierse bard, die al musiceert vanaf zijn veertiende, startte zijn set om tien uur 's avonds om te vermijden dat het daglicht zijn optreden van de nodige mystiek zou beroven.
Zonder setlist
De paarse spot en de bloemen op de versterker verkregen zo inderdaad dat intieme kader waarbinnen enkel plaats was voor een zanger met trefzekerheid en een gitaar die als het ware een hele band als blinde passagier aan boord had; een artiest bovendien die zonder setlist het podium durft op te wandelen en erop vertrouwt dat de omstandigheden de nummers wel zullen aandragen.
'Ik heb nog nooit een nummer twee keer opgevoerd tijdens eenzelfde optreden', zegt Bloom, 'maar ik voel dat ik dat nu moet doen, op deze plaats, voor jullie en met jullie.' Wat hij aan het begin van de avond voorgedaan had, mocht het publiek aan het einde herhaaldelijk meezingen:
I am not at war, with anyone.
De zanger slaagde erin om dit mantra in ieders hart te doen binnendringen. Het publiek was naarstig op zoek naar een wereldlijk alternatief voor het gescandeerde 'amen' dat we steeds horen klinken in de Amerikaanse charismatische dorpskerkjes. Iedereen begreep het, iedereen kon het beamen. Het stond namelijk al geschreven in de verborgen kamer van ons hart.
De oorlog in ons
Wanneer wij de krant dichtplooien of de nieuws-app afsluiten, en de misselijkmakende oorlogsverhalen naast ons neerleggen, blijft immers de ongemakkelijkheid van de vele oorlogsverklaringen die wij in ons hart meedragen. Wijzelf zijn de tiran en het gewonde slachtoffer; ons lichaam: bestaand uit geschut én kanonnenvlees; onze tong als mes en ons hart als doorgestoken. De oorlog zit ook in ons en moet er weer uit vandaan. Misschien door te biechten. Maar dan op een nieuwe manier.
Biechten?
Laat de klassieke vragenlijsten van het gewetensonderzoek gerust in de doos met verre herinneringen zitten. Liever maken we werk van een nieuwe introspectie die ons helpt ontdekken waar en hoe wij persoonlijk bijdragen tot een verzwakt gezinsleven en een verwonde samenleving. Ik kijk uit naar een samenkomst waar we op positieve wijze nadenken of het niet bevrijdend is om afstand te doen van dubbelheid, van norsheid en zelfzucht. Waar we samen kunnen polsen of we voldoende in het bezit zijn van de goede gaven van de Geest en samen plannen maken om het goede daadwerkelijk te doen.
Laten we recht veren om vanaf heden in concert met de Geest te leven met dit nieuw lied in ons hart: I am not at war, with anyone.
