“Kunnen dan de vrienden van de bruidegom vasten zolang de bruidegom bij hen is? Zolang zij de bruidegom in hun midden hebben kunnen ze niet vasten. Er zullen echter dagen komen dat de bruidegom van hen is weggenomen en dan, in die tijd, zullen ze vasten” (Mc 2,19-20).
Bovenstaand fragment uit het Marcusevangelie klinkt in deze coronatijd wel heel actueel. Ja, we moeten vasten! En dat maakt deze vasten – of veertigdagentijd – wel heel speciaal dit jaar.
Niet dat de bruidegom echt van ons is weggenomen, in de zin dat de Heer weg of afwezig zou zijn. Uiteraard niet! En toch moeten wij vasten, in de zin dat de omstandigheden het (nog) niet toelaten om de bruidegom als gemeenschap te ontvangen tijdens de eucharistie. Ons vasten dit jaar is vooral een eucharistisch vasten. We zijn dit intussen al een hele tijd gewoon…zolang we het maar niet gewoon gaan vinden of er gewoon aan raken. Er komen ooit betere tijden. En dan hoeven we niet langer te vasten. Maar nu lijden we geestelijke honger en spirituele dorst. Zo is het eenmaal. Het kan niet anders.
Er komen ooit betere tijden.
In onze parochies van Sint-Martinus en Sint-Franciscus van Sales te Duffel is er dit jaar geen publieke viering van Aswoensdag op 17 februari. En zolang de civiele overheden maar 15 personen in cultusgebouwen toelaten hernemen we niet het ritme van de zondagsvieringen en andere vieringen in onze beide parochiekerken. De ervaring van parochies die werken met inschrijvingslijsten heeft intussen bewezen dat het kan leiden tot conflict, onrust en zelfs jaloezie. ‘Waarom die wel en ik niet?’, klinkt er dan. Sommige parochiepriesters worden onterecht verdacht van favoritisme; alsof ze voorrang geven aan bepaalde parochianen en aan anderen niet. Aan zulke toestanden beginnen we niet in Duffel. We vieren met allen samen, of we vieren met niemand. Dat is veruit het eerlijkst. Of we in de loop van de maanden maart, april en mei de vieringen – ook de Paasdiensten – kunnen herop nemen hangt dus af van de evoluties en de cijfers van de pandemie in ons land. We communiceren tijdig.
Beleef intussen uw geestelijke opgang naar Pasen dit jaar als een echte woestijntocht. De woestijn is dor en droog. Mensen lijden er honger en dorst. God lijkt er ook afwezig. De woestijn is een paradijs voor gevaarlijke en giftige beesten zoals slangen en schorpioenen. De Satan – het Kwaad – voelt er zich thuis. Trek dus uw sandalen aan en ga de dorheid en de hitte van de woestijn tegemoet. Laat u niet afleiden door Duisternis, maar hou uw blik gericht op het Licht. Laat u daarbij raken en begeleiden door de dagelijkse Schriftlezingen die de Kerk ons aanreikt (en die op vele katholieke websites te vinden zijn). Draag ook zorg voor elkaar: voor uw gezin, uw familie, uw buurt, uw werk, uw klas. Beleef deze kleine attenties als intenties om de veertigdagentijd goed te beleven. De Heer verlangt immers geen offers, maar daden van liefde.
Van harte hopen we elkaar spoedig in onze kerken te kunnen ontmoeten, de dag namelijk dat we niet langer hoeven te vasten. En die dag komt!
Priester Tim, diaken Rob en alle medewerkers van onze beide parochies.
Comments