Je kijkt door het raam. Naast het feit dat het regent, houdt niets ons tegen om naar buiten te gaan. Maar we doen het niet omdat we nergens naartoe kunnen. We kunnen nergens aankomen; nergens arriveren want niemand kan ons ontvangen. Niemand om te bezoeken of te ontmoeten en geen veilig overdekte plaats om ons neer te vlijen of een warme hap te verorberen. Daarom blijven we meestal thuis.
We zien vooral grenzen, alsof al de mogelijkheden uitgeput zijn. Maar in een universum zo groot als het onze bestaan helemaal geen grenzen. Om dat te zien moet je echter geloven. Geloven in de betekenis van: leren zien wat je voorheen niet kon zien. Geloven als een proces dat ons transporteert naar een nieuwe plaats, of ja, naar een nieuwe normaal.
Het nieuwe normaal is een zoektocht.
Het nieuwe normaal is niet een gegeven, het is een zoektocht. Een gelovige zoektocht naar datgene dat we voorheen gewoon niet konden zien omdat er teveel afleiding was; omdat we al hadden overeengekomen wat normale tijdsbesteding was.
Het nieuwe dat we nu nog niet echt kunnen definiëren of vastpakken, zullen we moeten ‘opwekken’. Die laatste gedachte heb ik van een mysticus uit de tijd van de contra-reformatie die het had over het opwekken van een goed gevoel wanneer God in quarantaine lijkt. Het gaat hier om het opwekken van een besef dat God altijd aanwezig is en beschikbaar.
Wanneer het dus even niet lukt om God hapklaar bij de communie te ontvangen, dan vraagt het nieuwe normaal van ons dat wij op een andere manier leren eten. Dan wordt ons gevraagd te geloven vanop de plaats waar wij zijn.
Laat het dan maar regenen. Want ‘een levendig en aandachtig besef van God moet je in de eerste plaats zelf opwekken’, zegt Francis van Sales. Daartoe geeft hij ons enkele tips:
Enkele tips van Francis van Sales
‘Zoals de vogels in de lucht, zo mag jij bewegen in God. God is hier-en-nu bij jou in de kamer aanwezig, en bovendien werkelijk tegenwoordig in je geest en in je hart. God is het hart van je hart en de geest van je geest. God schenkt al Zijn aandacht en liefde aan de mensen, dus zeker aan mensen die bidden. Als je het moeilijk vindt om dit te beseffen, gebruik dan je lichaam door een kruisteken te maken of te knielen’ (of geef aandacht aan je ritmische ademhaling).
‘Spreek God aan met enkele korte vurige gebeden. Spreek je overgave uit met je eigen woorden of spoor daartoe korte gebedjes op’, of lees vooraf even de evangelietekst van de dag. Leg die tekstjes zichtbaar klaar als een dagelijkse uitnodiging om een godservaring op te wekken.
De volgende keer dat je onzeker door het raam kijkt, ga dan op stap met God. Je kan ergens naartoe. Je kan bij God op bezoek; je neervlijen in de veilige warmte van de Geest.
