Heb je dat soms ook, dat je in de loop van het kerkelijk jaar - en we weten hoe snel een jaar voorbijtrekt - dat de lezingen ons met een zeker ongeduld weer smijten op het lijdensverhaal van Jezus. We krijgen als het ware nogal weinig tijd om te genieten van de schone verkondiging van Jezus. Het is nog volop zomer maar voor de kerk wordt het al herfst.
De bomen worden nu al omgehakt om er straks een kruis uit te houwen.
Het lijkt wel of we Goede Vrijdag niet te lang mogen vergeten; dat we de kruisdood altijd voor de geest dienen te houden; en dat een eucharistieviering altijd een beetje een uitvaart dient te zijn, een rouwplechtigheid.
Ook nu weer in de lezing van de 22e zondag door het jaar: Jezus is nog niet zo lang geleden gedoopt; heeft nog maar pas enkele wonderen verricht en hier zijn we weer bij de voorspelling van het einde van het verhaal. 'Jezus moet naar Jeruzalem', lezen we, 'om veel te lijden en zal worden ter dood gebracht'.
Wist u dat Johannes, de schrijver van het vierde evangelie de enige is die Jezus drie jaar de tijd gunt om zijn boodschap te verkondigen? Opmerkelijk, want bij de drie andere evangelisten zal Jezus na een jaar al sterven. Niet zo bij Johannes.
Stel je voor dat we onze kerkelijke tijd zouden laten lopen over een parcours van drie jaar
Het zou wel wat te betekenen hebben om Johannes hierin te volgen. Stel je voor dat we onze kerkelijke tijd zouden laten lopen over een parcours van drie jaar. Zo zou Pasen eenmaal om de drie jaar worden gevierd en zou Goede Vrijdag slechts eenmaal per drie jaar de revue passeren.
Zo zou Jezus ook in onze beleving twee jaar langer leven en twee jaar langer verkondigen. Zo kan hij ons twee jaar langer oprichten en genezen en oproepen om hem na te volgen. We zouden zoveel extra zondagen hebben waardoor we ook de onbekende teksten van Jezus zouden horen. Ook de verborgen boodschap van Jezus zou zo haar weg vinden in ons bewustzijn.
Uiteraard maak ik mij geen illusies. Deze liturgische ommezwaai komt er niet. Daarom dienen wij ons zelf in te spannen om ons niet te laten ontmoedigen door een overdosis 'Goede vrijdag'. Laat ons niet te snel doorstoten naar het lijden en de dood. We weten allang dat we daar niet omheen kunnen. Maar eerst willen wij leven. Want het leven willen wij niet uitstellen tot in het hiernamaals. Liever spreken wij van het hier-nu-maals. Nietwaar?
Wij willen hier en nu perspectief. Niet enkel een verhaal.
Wij willen een levende Christus in ons midden. Niet enkel een liturgische opvoering. Geef ons liever de kracht van de Geest, waar we zoveel over horen. Geef ons die ervaring!
Want - zo lezen we in dezelfde perikoop - 'Wat heeft een mens eraan de hele wereld te winnen als hij daardoor het leven mist?' En dat kunnen we beslist zo vertalen: 'Wat heeft een mens eraan, heel zijn leven religieus te zijn, maar nooit de goddelijke aanwezigheid te ondervinden?'.
Ik besef uiteraard dat de zoektocht naar authentieke ervaring geen gemakkelijke is. Maar het begint me te dagen dat we dit verlangen gemeenschappelijk moeten opwekken. Dit verlangen naar godservaring dient een parochiaal verlangen te zijn.
De parochie van de toekomst zal geboren worden uit die groep waar dat verlangen wordt gecultiveerd. Laat ons met dat in gedachten samen wegen zoeken en samen die weg inslaan.
gebaseerd op Mt 16:21-27
