Het lege graf is voor christenen een belangrijk gegeven. Het is ook een moeilijk gegeven. Hoe moeten we dat lege graf verstaan en hoe moeten we dat geloven? Geloven is niet zomaar instemmen met wat je verneemt, en er vervolgens niet aan twijfelen. Dat zou betekenen dat hoe minder je vragen stelt, hoe meer je gelooft. Neen, dat is een gemakkelijkheidsoplossing. Geloven op de wijze van Jezus gaat vooral over de innerlijke bereidwilligheid om je leven aan te passen aan dat wat klinkt als goed nieuws. Klinkt iets niet als goed nieuws, geloof het dan niet! We kunnen ons afvragen welke reporter er bij was om te zien wat er werkelijk gebeurde, daar binnenin dat graf, achter die weg te rollen steen. Geen enkele. We lezen dat de vrouwen niet wisten wat te denken van dat lege graf. Van de leerlingen lezen we dat ze de vrouwen beuzelpraat verweten en hun verhaal niet geloofden. En van Petrus lezen we dat hij terugging, verbaasd nadenkend over hetgeen er was gebeurd. Als we de zaak vereenvoudigen, de zaak van het lege graf, zijn er minstens twee manieren waarop christenen zouden kunnen geloven in de verrijzenis van Christus. De eerste en de minst inventieve is deze: het vermorzelde en verminkte lichaam dat in het graf werd gelegd, werd in het verzegelde graf met Gods kracht bestraald waardoor het tot leven werd gewekt en meteen ook alle wonden werden genezen. Op enkele na want die wonden zouden later nog als bewijsstukken worden opgevraagd. De tweede manier om in de verrijzenis te geloven, is dat het lichaam werkelijk vermorzeld is, werkelijk opgebruikt en voorgoed afgeschreven. God neemt de draad niet terug op bij dat dode lichaam, maar neemt een vernieuwde mens op in het geestelijke rijk. Als er staat: 'Wat zoekt ge de levende bij de doden?' Dan kunnen we dat vertalen naar: 'Waarom zoekt ge naar een gereanimeerd lichaam als het vanaf nu gaat over verrijzenis?' Denk even na over je eigen verrijzenis straks: als ons eigen lichaam versleten is en opgebruikt. Verwachten we dan van God dat God ons lichaam herstelt, geneest, opsmukt? Of verwachten wij op een totaal nieuwe manier opgenomen te worden in God? Er zijn dus twee manieren om te geloven in de verrijzenis. Gelukkig zal er nooit een examen zijn waarop ons gevraagd wordt om het juiste antwoord te geven. Daar gaat het uiteraard niet om. Geloven gaat immers niet om het aannemen zonder twijfel of om het aanvaarden zonder kritiek; het gaat om het aanpassen van je leven. Vandaag, op Pasen, mogen wij rustig en ontspannen het hart en het verstand openen voor de God van verrijzenis, voor de geestelijke omhelzing van de Aanwezige die nooit afwezig kan zijn. Deze zoete Aanwezigheid, als je ze genoeg overweegt, zal ons vriendelijk leiden naar een nieuwe manier van leven.
