Naar aanleiding van de jaarlijkse gebedsweek voor de eenheid onder de christelijke kerken gaf Florin Vlad, lid van de Roemeens-orthodoxe Kerk, een getuigenis in de Sint-Martinuskerk van Duffel op zondag 26 januari 2025.

Van priester Tim heb ik ongeveer 7 minuten gekregen om enkele woorden tot u te spreken. Normaal gesproken duurt de preek in de orthodoxe kerk twee keer zo lang. Ondertussen ben ik al 11 jaar in Vlaanderen en werk 6 jaar op het Johannes XXIII-seminarie in Leuven; ik voel me half-katholiek en weet dus ook dat de preek in de katholieke kerk veel korter duurt – wees dus niet bevreesd.
We eindigen vandaag de Week van Gebed voor Eenheid van alle Christenen. Maar wat is dat precies? Het is een jaarlijks gebeuren dat gewoonlijk plaatsvindt van 18 tot 25 januari. De gebedsweek heeft een traditie van meer dan 100 jaar en wordt ondersteund door het Vaticaan en Wereldraad van Kerken, een van de belangrijkste internationale christelijk-oecumenische organisaties.
Voor 2025, zijn de gebeden voor de Eenheid van de Christenen voorbereid door de broeders en zusters van de kloostergemeenschap van Bose in Noord-Italië. Ze bestaan uit Bijbelse passages verdeeld over elke dag van de week. Het thema luidt: ”Geloof je dat?” en de gekozen Bijbeltekst is het verhaal van de opwekking van Lazarus, de broer van Martha en Maria. Als we het verhaal lezen, zien we dat Jezus op de hoogte wordt gebracht van de ziekte van Lazarus. Wanneer Jezus in Bethanië, het huis van Lazarus, aankomt, ziet hij iedereen rouwen en wenen. Lazarus was al vier dagen dood. Martha rent naar Jezus en drukt tegelijk haar geloof en haar teleurstelling uit en zegt: “Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn.” Jezus zegt haar: “Je broer zal opstaan.” Martha begrijpt het niet helemaal en antwoordt dat ze weet dat hij zal opstaan bij de algemene opstanding van de doden, aan het einde der tijden. Jezus zegt haar: “Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft, zal leven, ook al sterft hij. Wie in mij gelooft, zal nooit sterven.” En dan vraagt hij een reactie van Martha wanneer hij zegt: “Geloof je dat, Martha?”
Martha spreekt dan haar geloofsbelijdenis: “Ja, Heer, ik geloof dat U de Messias bent, de Zoon van God die naar de wereld zou komen”. Wat is het resultaat van deze geloofsbelijdenis? Jezus wekt Lazarus op uit de dood en toont daarmee dat hij de angst van elke mens om te sterven overwint. Wat leert dit ons? Het verhaal leert ons dat het geloof in Jezus als Redder mensen rust en vertrouwen geeft, dat de dood niet het laatste woord heeft. Dit is de kern van ons christelijke geloof, van alle christenen. We vieren het met Pasen.
In het Heilige jaar 2025 wordt dit grote feest uitzonderlijk gevierd op dezelfde datum door de Oosterse en Westerse kerken. Meestal is de Paasdatum in de Westerse en Oosterse kerken verschillend. Dit jaar dus niet. Op 20 april vieren we allemaal samen Pasen. Het versterkt het besef van eenheid.
Een ander teken van eenheid is ons geloofsbelijdenis die we elke zondag samen bidden:
Ik geloof in God, de almachtige Vader, Schepper van hemel en aarde. En in Jezus Christus, zijn enige Zoon, onze Heer, die ontvangen is van de heilige Geest, geboren uit de Maagd Maria…” Dit is een tekst die ontstaan is exact 1700 jaar geleden (dus in het jaar 325) en die tot vandaag door alle christelijke kerken, dus alle christenen wordt aanvaard en gebeden als kern van ons gemeenschappelijk geloof.
Er zijn heel wat verschillende christelijke kerken in de loop van de geschiedenis ontstaan (Katholieke, Orthodoxe, Protestante, Anglicaanse, Baptistenkerk, Evangelische kerk). Maar belangrijk is om bij alle verschillen de eenheid te blijven benadrukken en koesteren. Wat verbindt ons? Daartoe nodigt deze gebedsweek voor de eenheid ons elk jaar uit.
geloof in Christus als Redder door zijn verrijzenis is teken van eenheid
het samen vieren van Pasen dit jaar op dezelfde dag is teken van eenheid
het samen bidden gedurende reeds 1700 jaar van dezelfde geloofsbelijdenis is teken van eenheid.
Drie tekenen dus: verrijzenis, Paasdatum en geloofsbelijdenis.
Als orthodox christen kan ik zelf getuigen hoe goed de relatie tussen de katholieke kerk en de Roemeens-orthodoxe kerk kan zijn. Op het Johannes XXIII-seminarie in Leuven voelde ik me thuis sinds het begin. Mijn lieve collega's hebben me door de jaren heen altijd gesteund, zowel professioneel als persoonlijk, en ze hebben een omgeving van vriendelijkheid, eerlijkheid en wederzijds respect gecreëerd. Door de grote openheid en gastvrijheid van de Katholieke kerk kregen de Roemeens-orthodoxe parochies een kerk aangeboden om eucharistie en andere kerkdiensten te vieren. Als orthodox christen voel ik me als een vis in het katholieke water.
Het is mijn grote verlangen, broeders en zusters, dat we beter naar elkaar luisteren en elkaar helpen om moeilijkheden te overwinnen, dat we eerst zoeken naar de punten die ons als christenen verenigen en dat we voor elkaar bidden.
Comments