Deze homilie werd gehouden door diaken David Nas, die, als lid van de Chaldeeuws-Katholieke Kerk, de weg aflegt naar het priesterschap als gehuwde man en vader.
Het Emmaus-verhaal is iedereen welbekend. Het is een prachtig en boeiend verhaal. Men kan er zich zo in inleven. Zo sprekend is het. Net zo sprekend en levend was Jezus tijdens zijn publiek optreden in Galilea.
Wat is er dan misgegaan? Wat is er misgelopen dat de leerlingen, de apostelen en de mensen rondom Jezus niet door hadden wat er gaande was. Wanneer men de evangeliën leest, stoot men op veel passages waarin de leerlingen en de mensen in het ongewisse blijven, in onbegrip. Het woord dat Jezus spreekt lijkt niet meteen door te dringen.
Petrus houdt in de Handelingen van de Apostelen een heel betoog om de mensen te overtuigen van wie Jezus is en wat Hij gedaan heeft. Hij haalt er het Oude Testament bij om te legitimeren dat Jezus de Messias, de Christus is. Petrus, we noemen hem ‘rots’, degene die nu zo vurig getuigt en toch is hij ook degene die Jezus drie maal verloochend heeft tijdens zijn proces en weg naar het kruis. Hoe valt dit te rijmen met elkaar?
Laat ons eens inzoomen op het verhaal van de Emmaüsgangers. De twee leerlingen zijn duidelijk onder de indruk van de recente gebeurtenissen aangaande Jezus van Nazareth. De grote profeet op wie ze hun hoop hadden gesteld is niet meer. Aangedaan van het verlies van hun meester zijn ze onderweg en proberen met elkaar en met die vreemde man die ze ontmoeten te ontdekken wat de betekenis is van de gebeurtenissen. Jezus, die in het verhaal wordt geportretteerd als een vreemde man, legt het hen nog eens met hand en tand uit, maar tevergeefs. Blijkbaar schieten woorden hier te kort. Ze krijgen het verwijt van onverstandig en blind te zijn. Ze zien het echt niet.
Pas op het moment dat ze Jezus een daad zien stellen. Het breken van het brood, de zelfgave in liefde, is voor hen een keerpunt in hun reis. Hij herhaalt zijn passie door de analogie van het brood-breken. Het moment waarin Jezus zijn zelfgave kenbaar maakt, is een stichtend moment voor de twee leerlingen. Pas dan vinden ze de moed om net zoals de vrouwen bij het graf te gaan verkondigen over de verrijzenis van hun Heer.
Dit verhaal is niet enkel wonderbaarlijk mooi en pakkend omdat het spreekt over de verrijzenis, maar ook vooral omdat het zo herkenbaar is. Hoe vaak hebben wij het zicht niet verloren? We hebben daden nodig om overtuigd te geraken van een feit. Mochten daden niet aan de woorden worden toegevoegd, dan verdwijnen ze in een lege sfeer. Als we als christen geen daad bij het woord voegen, zullen we zoals Petrus Jezus misschien wel verloochenen; zullen we zoals de leerlingen in het ongewisse blijven; zullen we ons blind staren op een realiteit die niet echt de onze is omdat deze niet doorleefd wordt.
We leven nu in de paastijd. Een bijzondere tijd waarin we herinnerd worden aan de grootste liefdesdaad in de geschiedenis van de mens. Sint-Franciscus zei: ‘Verkondig het evangelie, desnoods met woorden’. Een daad wordt herinnerd en Jezus' daad wordt als dusdanig zelfs geactualiseerd.
Ook de heilige Martinus, de patroonheilige van deze prachtige kerk, verrichtte vooral daden. De vertellingen van zijn daden zijn ook tot op heden blijven leven. Hij had het niet gemakkelijk om zijn rijke afkomst te verloochenen en publiekelijk zijn christelijke overtuiging uit te spreken. Zijn context is ook de onze. Vandaag woordelijk zeggen dat je christen bent, komt niet meer geloofwaardig over in de huidige maatschappij. Laat ons daarom de daad bij het woord voegen en pas dan zullen we verkondigen dat we anders zijn. Dat we zo anders zijn dat men in ons Jezus herkennen mag. Radicaal anders, omdat we geloven in woorden, maar vooral in daden.
