Corona plaatste ons - twee bevriende koppels - tezamen in een nieuw en ongebruikelijk tafereel.
Met onze gratis rittenkaart van de NMBS (een geschenk naar aanleiding van de eerste lockdown) spraken we af, niet bij een van ons thuis, maar op straat nabij het station.
Corona stuwde ons naar buiten in plaats van naar binnen. We trokken niet naar een taverne of restaurant, maar naar de vrije natuur. De extra zuurstof en de 10000 stappen namen we er dan maar bij.
Onze vrienden haalden een thermos koffie met kopjes en koekjes tevoorschijn. Achter het mondmasker konden we elkaar op een nieuwe manier leren (her)kennen.
Corona vond het helemaal niet erg dat het stilaan donker werd en had met plezier de lichtschakelaar verborgen. Corona vond het ook prima dat het een beetje regende. We zetten de kap van de hoodie op ons hoofd en keken naar het verlaten landschap en bedachten hoe onwaarschijnlijk het wel was om hier met vier te vertoeven. Dat zou ons anders nooit zijn overkomen.
Deze keer keken we niet naar de bevreemdende film, we zaten er zelf middenin. Er was geen huidcontact, dat begrijpt u, en toch was het een hechte en unieke ontmoeting.
Ja, ik vermoed dat het toch goed is dat de mens onvrijwillig uit de vaste gewoontes wordt gesmeten. Niet?
