Het deed me wat. Je hoort constant over de gevolgen van de besmetting met het virus, tot je te weten komt dat de persoon die je christelijk zal uitvaren op het kerkhof - de kerk blijft tot nader order gesloten - zelf ook slachtoffer was. De lieve partner op een stoel gezeten werd omringd door de kinderen en kleinkinderen, maar vandaag allemaal met een verplichte veilige marge. Je dient als verkondiger de stem te verheffen opdat iedereen je goed kan horen, en op zoek te gaan naar woorden van vertrouwen en jawel, nabijheid. Allemaal erg paradoxaal. Maar 'uitzonderlijkheid' heeft vreemd genoeg ook haar charmes. De zon scheen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. De blikken van de verspreide familieleden zochten elkaar met meer precisie. De oren wikten elk gesproken woord. En het oude lied dat klonk, leek wel gecomponeerd voor deze unieke dag. Misschien was ik gastheer, toch voelde ik me verwelkomd in deze voor mij ongekende familie. Ik keek erop toe dat ik voldoende afstand hield, maar de 'uitzonderlijkheid' fluisterde me toe dat ik zelden zo dichtbij mocht komen.
top of page
bottom of page