Je zou kunnen zeggen dat ik op straat stond, maar met die raam zo wagenwijd open hadden we toch ogenblikkelijk een verwelkomend en een verbindend gevoel.
'Binnenkomen kan niet', herhaalde ik, want de uitnodiging om dat toch te doen, keert telkens weer terug. 'Wat is nog het verschil?' Wel, liever maak ik gebruik van de natuurlijke ventilatie en de veilige afstand. Achteraf vernomen, bleek dat de juiste keuze, want vijand corona was op een zeker moment slechts één tussenpersoon verwijderd...
'Neen, we kunnen nog geen mis doen', heb ik al veel moeten bevestigen. Daarom kan het wel eens worden geregeld om de communie met gereinigde handen aan te reiken. Desnoods door een open venster.
Vreemd is het wel. 'Het zal ons nog lang deugen', zeggen we dan tegen elkaar. De liturgie, helemaal ontdaan van haar uitvoerige onveranderlijkheid, wordt plots heruitgevonden tussen straat en woonkamer met de vensterbank als de knielbank van weleer.
Houd nog een tijd vol, lieve mensen. Maar probeer de dagen niet te tellen. Dat is een mathematische benadering. Maak liever het voornemem om telkens wanneer het gemis zich aandient, diep in te ademen met de krachtige gedachte:
'God, Gij zijt de Aanwezige die niet afwezig kan zijn. En U verwelkomt mij, telkens ik tot dat besef kom!
Commenti