Op zondag 29 november begon de Advent, de jaarlijkse liturgische tijd van wachten en verwachten, van uitkijken en uitzien. Symbolisch drukken we dit wachten uit met een adventskrans en vier kaarsen. Zondag na zondag brengt telkens één kaarsje wat meer licht in het duister en naderen we het geboortefeest van de Messias, Jezus de Christus.
Jammer genoeg zullen we een groot deel van de Advent dit jaar niet in gemeenschap kunnen vieren. En of we Kerstmis in onze parochiekerken kunnen vieren is nog lang niet zeker. Misschien wel, misschien ook niet. Het gemis van onze vertrouwde zondagsgemeenschap is een vorm van duisternis. Laten we deze tijd van duisternis als een echte Advent beleven: als een tijd van uitzien en verwachten. Ooit mogen we weer volop in gemeenschap vieren! Laat intussen de waakvlam van uw gelovig hart niet verduisteren. Steek diep van binnen het licht weer aan. Van zondag tot zondag én ook tijdens de week.
De actuele pandemie verhindert ons niet alleen om als gelovige gemeenschap samen te komen, we worden ook verhinderd en beperkt in de intieme kring van ons gezin, onze familie, onze vrienden en collega’s. We zitten als het ware opgesloten in onze eigen bubbel. Ook familiaal en sociaal zal Kerstmis (en nieuwjaar) dit jaar wellicht heel anders gevierd worden. Ook hier kijken we uit naar betere tijden. Naar echte familiefeesten, echte ontmoetingen, echte wensen van mens tot mens. Ook hier beleven we als wereldgemeenschap een collectieve duisternis.
Toch schijnt er eindelijk al een klein beetje licht in het collectieve duister. Misschien is het einde van de tunnel langzaam in zicht. Althans dat belooft ons de wetenschap. De eerste nieuwsberichten over een mogelijk coronavaccin klinken positief en veelbelovend. De hele wereld kijkt er naar uit! Ook dit is een vorm van Advent: hoopvol verwachten wat nog niet is, uitkijken naar wat nog komen moet, uitzien naar de belofte. Alle christenen verwachten tijdens de advent de Heer. En met de hele mensheid verwachten wij als christenen hét langverwachte vaccin!
Nog deze evangelische aansporing. Steek niet alleen lichtjes en vuurtjes aan op straat of voor je raam. Het is een mooi en zinvol initiatief in onze steden, dorpen en gehuchten. Maar het is niet voldoende voor een christen. Kijk in de komende advent- en kersttijd eens rondom jou: in je straat, in je buurt, in je bredere leefomgeving. Voor vele bejaarde, zieke en alleenstaande mensen is deze coronatijd bijzonder duister. Velen vormen een bubbel op zichzelf. Ze zitten als het ware opgesloten in een bubbel van eenzaamheid. Een kort telefoontje, een vriendelijk kaartje, wat boodschappen of wat soep; een kerstcadeautje. Het maakt echt een wereld van verschil. Het brengt licht in het duister. En je ontmoet bovendien de Heer die je verwacht. Het gelaat van Christus zelf licht op in het gelaat van je medemens die je wat aandacht, tijd en genegenheid schenkt.
Hopelijk tot binnenkort in één van onze parochiekerken!
