Hoog in de bergen nabij Perugia wonen er al sinds de middeleeuwen eremieten. Ook Franciscus van Assisi heeft er ooit verbleven. Ik droomde er al jaren van om dit bijzonder klooster te bezoeken.
Deze zomer mocht ik in Italië een bijzondere monnik ontmoeten; wellicht de meest eenzame mens die ik ooit heb ontmoet. En dat bedoel ik letterlijk en positief, niet figuurlijk noch negatief. Een mens kan immers alleen zijn en toch niet eenzaam!
Hoog in de bergen nabij Perugia wonen er al sinds de middeleeuwen eremieten. Franciscus van Assisi heeft er ooit verbleven. Lang geleden dus. Ik droomde er al jaren van om dit bijzonder klooster te bezoeken. Het klooster behoort tot de orde van camaldulenzen, een kluizenaarsorde gesticht door de heilige Romualdus in het jaar 1012 in Camaldoli (Toscane). Vandaag bestaan er nog kloosters in Italië, Spanje, Polen, de Verenigde Staten en Zuid-Amerika. Maar om dít klooster te bezoeken, moest ik twee problemen overwinnen. Vooreerst ontvangen die eremieten zelden of nooit bezoek. En bovendien ligt het klooster zo afgelegen, dat het bijna onmogelijk is om er te geraken. Ik heb daarom een brief geschreven met de vraag of ik een namiddag op bezoek mocht komen. Enkele weken later kwam er positief antwoord: van harte welkom! Maar, zo las ik in de brief, het klooster is niet met de auto bereikbaar: minstens een uur te voet klimmen naar boven en weer een uur afdalen naar beneden. De briefschrijver had niet overdreven: het werd een stevige klimtocht over een smal bergweggetje naar boven. Eigenlijk bedoeld voor muilezels, niet voor mensen.
In de Eremo di San Girolamo op de Monte Cucco verblijven er twee kluizenaars. Eén van hen is tegelijk prior-generaal van de camaldulenzerode en woont zes maanden per jaar in het hoofdklooster nabij Rome. De andere woont dus maandenlang moederziel alleen in de bergen, volkomen afgesneden van de samenleving, zonder internet en zelfs zonder waterleiding. En ja hoor; ‘toevallig’ was pater Augustinus deze zomer alleen thuis. Het was trouwens meer dan drie weken geleden dat hij nog een levend mens had ontmoet. Pater Augustinus is dan ook geen doetje: geboren in Noord-Korea, vijf jaar dwangarbeid in een steengroeve en levend ontsnapt uit de meest geïsoleerde dictatuur ter wereld. Zijn levensverhaal alleen al maakte mij stil.
Het was werkelijk een ontmoeting met hoofdletters! Eén van de meest indrukwekkende uit mijn leven. Bijzonder hartelijk, bijzonder gastvrij, bijzonder menselijk. Ik durf zelfs stellen dat ik zelden een gelukkigere mens heb ontmoet: iemand die innerlijk vrij en onthecht is en daarom perfect gelukkig. In de bergen leeft hij in zijn eigen tuin van Eden. Maar nooit heeft pater Augustinus aan God gevraagd om een metgezel uit zijn ribben te creëren, zoals Adam deed. Geen Eva voor hem! Zijn metgezel is de eenzaamheid; en die is hem genoeg. Binnenkort valt er sneeuw in het hooggebergte. Daar houdt de eremiet bijzonder van, want als het sneeuwt durft niemand nog het bergweggetje op naar boven. Dan pas is hij héél alleen met God – en dan pas is hij echt gelukkig. Eenzaam voelt hij zich nooit.
priester Tim
Comments