top of page
Foto van schrijverdiaken Rob

Een diaken (in coronatijden)


Je moet het af en toe wel uitleggen. 'Wat is dat eigenlijk, een diaken?'. Maar voor hen die het ongeveer denken te weten, brengt de verbeelding hen niet veel verder dan een man in een kleed, ietwat zijdelings opgesteld achter het altaar of, soms achter de preekstoel. De liturgische voorstelling is de meest plastische. Wordt zo ook de kerk niet kort door de bocht begrepen, namelijk als het plechtige rendez-vous tussen volk en priester gedurende de vijfenveertig minuten van de mis? Dat is de kerk. Meer niet, denkt men. Eerlijk gezegd, soms is het ook niet meer dan dat. En dan valt zelfs die dimensie nog weg, ten gevolge van de sociale afstand waartoe dat snel verspreidende virus ons verplicht. In normale tijden ben ik als diaken op zondag te vinden in de viering, maar dat is niet noodzakelijk. Meer nog, met enkel een diaken aanwezig kan er geen mis plaatsvinden. Eigenlijk verschijn ik dus met een ander doel en kan ik het mij haast niet permitteren om na de viering snel te vertrekken. Immers, de meest wezenlijke opdracht van de diaken is de gemeenschap te stimuleren tot vriendschap en dienstbaarheid. Mocht die daar in slagen, dan komt dit meteen ook de geloofwaardigheid van de kerkgemeenschap ten goede.

Want een kerk van waaruit de mensen na het laatste 'amen' lijken weg te vluchten, is een kerk die de afwezigen gelijk geeft.

Ik blijf dus graag achter na de uittrede en zoek ook andere manieren en gelegenheden om mensen te ontmoeten. Dat dit bijvoorbeeld ook digitaal kan, is sinds deze quarantaine nog nooit zo helder geweest. Wie ooit dacht: 'Ach, ik ben met pensioen, dat internet is iets voor de kleinkinderen', heeft daar vandaag heel veel spijt van.

Begrijp me niet verkeerd. Het is niet dat de diaken de spil van de ontwikkelende vriendenkring moet zijn. Neen, ik geef slechts de aanzet opdat iedereen zin krijgt om elkaar nabij te komen.

Maar niet te dicht, hé! Dat hebben we nu wel geleerd.

Ik zal het missen die goed-geknepen handdruk. We zullen ons moeten oefenen in de broederlijke elleboogtik. Of door gebruik te maken van de namasté-groet die deze mooie boodschap uitdrukt: 'Ik buig voor jou'. Nog letterlijker: 'Ik buig voor het goddelijke in jou.' Wel, als de parochie ten gevolge van deze gezondheidscrisis deze dimensie van het hart durft te betreden, dan zal er hoop ontstaan. Hoop dat de kerk niet aan haar laatste hoofdstuk bezig is.


Aan al wie deze vriendenkring wil uitbouwen, zeg ik dankbaar: Namasté!

115 weergaven

Recente blogposts

Alles weergeven

コメント


bottom of page