Woensdag 11 maart, slechts twee dagen vóór de lockdown vierden we met onze Martinusparochie een herdenkingsmis voor de overledenen van de voorbije tijd. We waren, samen met de werkgroep rouwzorg best tevreden met de goede opkomst. Enigszins bewust van het risico op besmetting met covid-19, was het wel zo dat de strikte richtlijnen door de Veiligheidsraad nog niet waren uitgerold. De anderhalve meter was toen nog, laat ons zeggen, veeleer de lengte van twee bovenarmen of minder. Bovendien hielden we aansluitend een receptie. Probeer maar eens goed afstand te houden bij het aanreiken van een glaasje wijn of fruitsap. Twee weken later - geen nieuws, is goed nieuws - mochten we concluderen dat we geen overdadig risico hadden genomen. Iedereen, voor zover we dat konden vaststellen, bleef onbesmet.
Maar wat gebeurde er in diezelfde week in een parallel universum, namelijk in Calgary, Canada? Daar hield een andere geloofsgemeenschap een viering, ook met aansluitend een receptie. Zij waren net zoals wij op de hoogte en namen 'voldoende' afstand in acht en wasten de handen wanneer nodig. Toch liep het voor hen anders af: 24 aanwezigen raakten tijdens de receptie besmet met het gevreesde virus. Twee mensen zijn er uiteindelijk door gestorven! Ik laat dominee Shannon Mang van de 'Living Spirit United Church' in Calgary even aan het woord: "Eén van onze geliefde parochianen had een belangrijke verjaardag te vieren. We kozen ervoor om het veilig te spelen en hielden dus de nodige fysieke afstand en we keken erop toe dat de handen werden gewassen. Er werd wel eten geserveerd maar enkel door mensen die handschoenen droegen. We waren wel degelijk voorzichtig, maar een week later vernamen we dat een eerste persoon besmet was met covid-19. Enkele dagen later werd er een tweede geval bekend en dan een derde, en een week verder ongeveer 14. Op twee weken tijd hadden we 24 besmettingen in onze groep van 41 aanwezigen op die dag."
"Dit kwam verdraaid hard aan. We maakten gebruik van de informatie die we op dat moment hadden, maar als we een herkansing zouden krijgen, dan zouden we die risico's nooit hebben genomen."
"Het is heel erg zwaar om nu te leven met deze gevolgen... Als jullie hiervan gespaard bleven, prijs jezelf dan gelukkig. Denk aan de oudste persoon waarmee je regelmatig tijd spendeert. Ben je bereid die persoon op te offeren?" (bekijk het videogetuigenis hier)
Het gelijklopende met onze eigen situatie is frappant!
Dit had perfect het verhaal van onze parochie in Duffel kunnen zijn. Wij hebben gewoon veel geluk gehad.
Mag dit concrete drama voor ons allen een les zijn die ons aanmaant tot meer voorzichtigheid en meer geduld. En ook meer creativiteit. Wat zou er, bijvoorbeeld wel kunnen?
Heel graag zou ik, samen met jullie, een mooie viering op touw zetten.
Maar je begrijpt dat dit zonder wetenschappelijke goedkeuring niet kan, zeker als we daarbij de communie uitdelen, zelfs al doen we dat met handschoenen aan. Wat ikzelf wel mogelijk zie, is een woorddienst zonder in- of uittrede met een schriftlezing, een bemoedigend woord, een gezamenlijk moment van verstild gebed, met misschien een lied van een alleenstaande zanger(es), en ten slotte een zegen en wegzending. De aankomst en het vertrek uit de kerk zou dan kunnen door de wagenwijd geopende poort van de kerk waardoor we geen contact maken met deurklinken. Zonder elkaar op te zoeken of een gesprek aan te knopen, neem je dan plaats op een van de gecreëerde eilandjes van 1, 2 of 4 stoelen in functie van de bestaande bubbel waarmee je aantreedt.
Opgelet! Tot op heden heb ik daarvoor niet de toelating. Maar zo weet je dat ik ertoe bereid ben. Van zodra bovenstaand scenario is toegestaan, is het zinvol dat we bij benadering het aantal en de samenstelling weten van wie wil meevieren. Dat zou het de medewerkers mogelijk maken om de kerk op een hermetisch-veilige wijze voor te bereiden.
Ik houd jullie op de hoogte.
