Wat hebben Jezus en Freddie Mercury gemeen? Weinig tot niets, zal u denken. En toch.
Onlangs ging ik samen met diaken Rob en enkele vrienden kijken naar de “biografische” film “Bohemian Rhapsody”, waarin jong talent Rami Malek in de huid kroop van de flamboyante Queen-frontman. De film vertelt het verhaal van het nederige begin van Farokh Bulsara als bagage-afhandelaar op Heathrow Airport tot de epische 20 minuten op Live Aid 1985 waarin Queen de wereld beroerde. Doorheen de twee uren film passeren Freddies groei als zanger, zijn worsteling met zijn seksualiteit, foute vrienden, successen, ruzie met de bandleden en het medische verdict van AIDS, een doodsvonnis in de jaren tachtig.
Hoewel de film mooi gemaakt is, is het verre van een waarheidsgetrouwe documentaire. Een zelfverklaarde Queen-purist (zoals ik) zal zich ergeren aan de vele kleine en grote anachronismen en inconsistenties (was “Another One Bites The Dust” geen track op The Game in plaats van Hot Space en was “We Will Rock You” geen stadium hit lang vooraleer Freddie zijn snor aan de wereld openbaarde?). Freddie wist ook pas een jaar na Live Aid dat hij seropositief was. En hij kon het zijn kompanen dus bezwaarlijk net voor het concert toevertrouwd hebben, zoals deze prent ons wil doen geloven. Des te ergerlijker is dat de twee nog actieve Queen-leden, gitarist Brian May en drummer Roger Taylor, mee schreven aan het scenario. Zij moesten toch beter weten? Waren ze er zelf niet bij?
Bij het verlaten van de bioscoop overheerste dan ook vooral een gevoel van teleurstelling om zoveel onjuistheden. Een gemiste kans.
Maar al tijdens het naar huis rijden overviel me een andere gedachte. Want de film stak als verhaal wel bijzonder goed in elkaar. En de acteerprestatie van Rami Malek hielp een mooi beeld te schetsen van de zanger als mens. Mooier misschien dan de documentaire werkelijkheid. Ik betrapte me op een warm gevoel, ondanks en doorheen mijn vragen rond de juistheid van wat ik had gezien.
Even kort door de bocht schakelen: is dat laatste niet precies wat er gebeurt bij het lezen van de evangelies?
Ook de vier evangelies zijn immers geen droge of accurate biografieën van de historische Jezus. Neen, stuk voor stuk zijn het heel persoonlijke getuigenissen van de vier evangelisten, die elk met eigen pen en achtergrond hun schets tekenen van wie die Jezus was en is voor de gemeenschap waar zij, enige decennia na zijn kruisdood, toe behoren. Wie in deze vier getuigenissen spijkers op exegetisch laag water zoekt, hoeft niet ver te zoeken om te stoten op contradicties en inconsistenties. Maar ten koste van wat? Ten koste van de kans van een ontmoeting. Een ontmoeting met wie Jezus ten diepste was, doorheen de ogen van zijn vrienden.
Wat hebben Jezus en Freddie gemeen? Tenminste dit: dat er mensen voldoende van hen hielden om te willen getuigen van wat zij voor hen hadden betekend en hoe zij hun leven hadden geraakt. Wie met die bril kijkt naar “Bohemian Rhapsody” of de evangelies, ontdekt iets waardevoller dan een correct en consistent feitenrelaas: de warme, diep persoonlijke en liefdevolle karakterschets van een beminde mens getekend door de mensen die van hem hielden.
Dat de documentaire waarheid her en der een bijrol speelt ten voordele van de wervende authenticiteit van die karakterschets is een paradox die Marcus, Matteus, Lucas, Johannes, Brian en Roger er graag bij nemen.
Ik denk dat ik nog eens ga kijken. En lezen.
Anyway the wind blows.
