Wat kunnen we leren van het nogal weinig flatterende onderscheid dat Jezus maakt tussen de domme en de verstandige meisjes in een van zijn parabels? De tweede groep had voldoende olie om hun lampen brandend te houden, en de eerste groep niet. Om dat te weten te komen, kunnen we Jezus bevragen.
Als je aan Jezus vraagt hoe we best door het leven gaan, dan zal hij zeggen: “Vergeet God niet.” Maar als je denkt dat dit een oproep is om godsdienstig te zijn, vraag hem dan ook of het voldoende is om godsdienstig door het leven te gaan. Daarop zal het antwoord zijn: "Neen." Maar waarom niet, dan? Omdat er verstandige gelovigen zijn en onverstandige gelovigen. Gelovigen met olie en gelovigen zonder.
Vragen we dan ook aan Jezus of het voldoende is om op zondag naar de mis te gaan, en de vaste gebeden mee op te zeggen? Wederom een “Neen”. Want er zijn gelovigen met een zondagse gewoonte, en er zijn gelovigen die werkelijk hun lampen vullen.
Krachteloze kerk
En dan is er nog de vraag die ooit werd gesteld door de bisschoppen van de hele wereld tijdens het tweede Vaticaans concilie. Namelijk, hoe het te verklaren is dat de kerk zo zwak is. Hoe is dat mogelijk als je beseft dat er over de hele wereld zoveel heilige missen worden gedaan. Dat er zoveel misoffers ten hemel worden aangeboden en dat er, zelfs tot op vandaag, zoveel gelovigen wekelijks en zelfs dagelijks de communie ontvangen. Devotioneel bekeken, verwacht je dan toch geen krachteloze kerk. Wat is er aan de hand?
Het antwoord vinden we terug in de teksten van dit concilie, in het eerste hoofdstuk van Sacrosanctum Concilium. Daar staat het volgende te lezen:
Uit de liturgie stroomt, zoals uit een bron, de genade. Maar, wil deze genade effect hebben, dan is het nodig, dat je in de juiste ingesteldheid tot de misviering opgaat. Dan moet het hart in overeenstemming worden gebracht met wat er klinkt. Dan moet je met de genade meewerken. Zoniet ontvang je de genade tevergeefs.
De krachteloze kerk is dus de kerk die de genade misloopt. Dat is de kerk zonder olie in de lampen.
Dankjewel
Laten we dan nog een laatste vraag stellen. Hoe krijgen wij die olie in onze lampen? Hoe krijgen wij onze geestelijke lampen gevuld?
Ik geloof dat dit gebeurt, telkens wij op kinderlijke wijze in God vertrouwen. Op elk moment dat wij ons godsvertrouwen tot uitdrukking brengen door “dankjewel” te zeggen,
loopt er olie in onze lamp.
Je kan dus proberen om werkelijk mee te bidden in de misviering en aldus aandachtig aan te sluiten bij de genade die tijdens de viering stroomt. Maar, volgens mij kan dat ook op ‘wereldse manier’, buiten de liturgische beleving. Ik geef enkele voorbeelden om op wereldse manieren dankbaar te zijn en olie op te sparen in de lamp van het leven.
Ga eens wandelen en geef bijzondere aandacht aan de natuur en aan de architectuur. Telkens wanneer je geniet, dank je God, in je hart.
Ga eens naar een voorstelling. Telkens wanneer je geniet, dank je God.
Of, schrijf! Start met een dankbaarheids-dagboek. Schrijf dagelijks op waarvoor je dankbaar kan zijn. En vergeet niet God ervoor te danken.
Kortom, doe eens gek. Spring uit de band. En dank God ervoor.
Keer daarna terug naar de zondagsviering om daar dank te zeggen. Laat zo de bron van de genade maar stromen en zeg met kinderlijk vertrouwen:
Ik wil de stroom niet mislopen. Mijn lamp wordt gevuld met olie!
